สวัสดีคนทำบล๊อคเอง
อย่างเเรกที่อยากจะบอกกล่าวคือ บางทีจักรยานที่รักนักหนา ผมก็เบื่อมัน มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นก่อนที่จะออกไปปั่นจักรยาน คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว เหมือนบ้า ไม่มั่นใจในตัวเองนักว่า ทำไมต้องถามตัวเองว่า แดดร้อนป่าว ฝนจะตกไหม จะปั่นที่ไหนดี เเละจะมีคนมาปั่นด้วยไหม ใส่เสื้อสีอะไรดี ต้องกินข้าวก่อนมั๊ย เอาเงินไปเท่าไหร่ดี มือถือเอาไปมั๊ย นั่นคือคำถามประจำที่เกิดขึ้นเเละผมต้องตอบตัวเองให้ครบก่อนจะได้จูงจักรยานออกไป อ่อ! ยังมีอีกคำถาม "ปั่นfixed หรือ Street" ดี??
ผมเองไม่ค่อยจะเเคร์เรื่องปั่นที่ไหน ปั่นกับใครเท่าไหร่ เพราะตลอดมาก็ปั่นคนเดียวได้ไม่เดือดร้อน ไม่ได้มีผลอะไรมากมาย การมีเพื่อนปั่นมันก็ดี ดีมากทีเดียว เเละต้องยอมรับว่าปั่นคนเดียวสนุกสู้หลายคนไม่ได้ ปั่นคนเดียวยากที่จะเพ่งสมาธิไปที่การปั่นเพียงอย่างเดียว เเละโอกาสล้มมีเยอะกว่าปั่นเป็นกลุ่ม
ปั่นที่ไหนดี?? คำถามที่ว่าปั่นที่ไหนดี น่าจะติดมาตั้งเเต่สมัยที่อยู่เชียงใหม่ เป็นคำถามที่ใช้ถามเพื่อนมากกว่าถามตัวเองเพราะด้วยข้อจำกัดด้านพื้นที่ตั้ง เพื่อนๆอยู่คนละสาระทิศ ผมอยู่สันทราย พี่อ้นอยู่มงฟอร์ต(สมัยนั้น) พี่ต้นสันกำเเพง น้องกายก็หางดง มันคนละที่จริงๆ คำถามที่ว่าปั่นที่ไหนจึงเกิดขึ้น จนกระทั่งผมปั่นคนเดียวที่กรุงเทพ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามอีกว่า "ปั่นที่ไหน" ทั้งๆที่มันก็ต้องปั่นทุกที่ เพราะต้องปั่นไป ไม่ใช้ใส่รถยนต์เเล้วไปจุดหมายเหมือนที่เชียงใหม่ เรืองพื้นที่ มันพูดได้เยอะมาก มันมาพร้อมกับความรู้สึก "ไม่เป็นส่วนหนึ่ง ไม่เป็นเจ้าของ" มันจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ปั่นเข้าไปในบางเเห่ง บางเเห่งที่....อืมเเบบว่า ที่ๆเราจะรู้สึกว่า เอ๊ะปั่นที่นี่จะดีหรอ ???? จากนั้นสายตาก็จะมองหาเครื่องเเบบ
(อาจเป็นยาม รปภ. ตำรวจ ข้าราชการเหี้ยห่าไรก็ช่าง) อาจเป็นเพราะเราถูกจับจ้องจากผู้มีอำนาจ(เล็กน้อย) หรือเพราะว่าเราไม่ชัวร์ในขอบเขต สิทธิเเห่งความเป็นประชาชนของรัฐไทย ว่า เราทำอะไรได้เเค่ไหน ฟุตบาทหน้าธนาคารเป็นของใคร ทำไม รปภ. มาไล่เราได้ จนกระทั่ง ไปถึงความคิดที่ว่า ทุกครั้งที่เราหยิบจักรยานใส่รองเท้าskate มันเหมือนเราคือบุคคลที่พร้อมที่จะกระทำความเสียหายต่อประเทศ???
ต้องฝากใครซักคนไปหาขอบเขตของเรา เเบบว่า เล่นbmxอย่างไรไม่ให้ผิดรัฐธรรมนูญเเห่งราชอาณาจักรไทยทำนองนี้
การเเต่งกาย?? เหมือนจะเป็นคนล้านคำถามเรื่องมากจริงๆ เเต่การเเต่งกายเป็นสิ่งที่จำเป็นถึงเเม้ว่าหลายคนอาจโกหกตัวเองว่า ใส่อะไรก็ได้ไม่ซีเรียส ซึ่งถ้าถามตัวเองดูจะพบว่านั่นไม่จริง สำหรับผมเเล้ว เสื้อห่านคู่สีขาวเจ๋งที่สุด เพราะชอบส่วนตัว บวกกลับมันน่าจะเห็นชัดเจนดีเวลาที่เราปั่นกลางคืน เเละอีกอย่าง ผมว่าเสื้อธรรมดา สีขาวมันช่วยลบเลือนตราบาปหลายๆอย่างของวัยรุ่นเลือดร้อนเล่นBMXไปได้มากทีเดียว ผมต้องการนำเสนอตัวเองไปพร้อมกับจักรยานเเบบนั้น เเละหากผมใส่เสื้อBOPOHAของพี่เบียร์ เเน่นอนว่า ตราบาปมันจะเกาะติดผมทันที ยามมหาลัยอาจไม่ให้ผมปั่นเข้าไปกินข้าวก็ได้ใครจะรู้
เเดดร้อนไหม?? อากาศเป็นยังไง คือผมตากเเดดเเล้วจมูกจะลอก หน้าจะลอกอย่างรวดเร็ว 5555 เเค่ั้นั้น ฝนตกก็คือเปียก เปียกเเล้วก็ไม่สบาย
เหนื่อยเเล้วว่ะ!!!!!!
การปั่นจักรยาน1ชม.โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย เเต่เราสื่อสารกับตัวเอง เเละคนอื่นตั้งเยอะเเยะทีเดียว การอาจพบอะไรที่ไม่ชอบ เจอคนโง่ๆ เจอเพื่อนดีๆ เจอขี้หมากองใหญ่ เจอเด็กร้านอาหารสาดน้ำออกมาใส่ เจอหนอนบุ่งขณะจอดจักรยานใต้ต้นไม่ เจอBike lineที่หายไปใต้ท้องรถตำรวจ เจอร้านอาหารที่เราชอบมากินตอนเรียนเเละเราก็รู้สึกดีกับคนขายเเต่เสือกตั้งร้านบนทางจักรยานของเราในตอนเย็น เจอพนักงานมหาวิทยาลับเชียงใหม่โง่ๆที่คอยเอามือกันไม่ให้เราปั่น ทั้งที่เราBuuny hopมาอย่างไว มึงกะให้ดูล้มหัวฝาดเลยรึงัย? ลุงสีงี่เง่าเเห่งคณะสังคมศาสตร์มอชอ. เจอผู้ใหญ่ที่ทุกคนล้วนบอกเราว่าเมื่อก่อนผมก็ขี่บีเอ็มเอก เเต่เสือกถามว่าเป๊กมีไว้ทำไม ?????????????
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น