อาจจะแปลกใจซักนิดนึง ถ้าบทความต่อจากนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับจักรยานซักเท่าใดนัก เเต่จะเป็นสิ่งที่ค่อยข้างตามกระเเสสังคม ซึ่งเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเท่าใดนัก เเต่ในการตามกระเเสนั้น อัดเเน่นไปด้วยกระเเสที่สวนทางกันอย่างรุนเเรง ว่าด้วย
ก า ร รั บ ป ริ ญ ญ า
เรื่องมีอยู่ว่า คนเรามักหลงมัวเมากับสิ่งต่าง โดยไม่ตั้งคำถามอยู่เสมอ มองผิวเผิน เเละบางครั้ง ก็กล่าวหาคนอื่นโดยเอาตนเองเป็นศูนย์กลาง ซึ่งเป็นความคิดที่ใช้ไม่ได้ เเละมันจะถูกนำมาใช้ใยบทความนี้ ผมจะเอาผมเอง ความคิดผมเองเป็นศูนย์กลาง กับการรับปริญญาที่มีค่าของเด็กๆทุกคน ว่าเเท้จริงเเล้ว
1. แน่นอนว่าทุกสิ่งมีค่าเพราะเราให้ความหมาย ให้คุณค่ากับมัน เเต่มันเป็นคุณค่าที่จอมปลอม เเละ เหมือนเเสร้งทำตาม ทำไปงั้น รื่นเริงไปงั้นหรือไม่
2.เป็นการจัดฉากละครเเห่งความสำเร็จเรื่องใหญ่ ที่ทุกคนเเสร้งทำยินดี(ตัวเองก็ถูกหลองจากอะไรซักอย่างให้เเสร้งทำเป็นยินดี)เเละการยินดีนี้อยู่ไม่นาน
3.ละครเรื่องใหญ่ที่ทุกคนเเสดง ตั้งเเต่ชาวนายันสมมุติเทพ
4.มึงมันเหี้ย
ขณะที่ผมเขียนอยู่นี้ ผมมาปรึกษาเพื่อนที่เรียนสังคมวิทยามาด้วยกัน เพื่อให้เขาช่วยขัดเกลาเเนวคิด เเละConcept ให้ชัดให้คมมากขึ้น เพื่องานเล็กๆชิ้นนี้จะได้ออกมาได้ดั่งใจผมเอง
ขอขอบคุณนาย บิ๊ก เเละซิล เพื่อนSoc anp49 ที่ช่วยเหลือเร่ืองความคิดมาตลอด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น